Dönüş Günü
Her şeyin üstünde tasarruf sahibi olan ALlah, ne yücedir ve hepiniz O'na döndürüleceksiniz!
Biz Resullullah'ın (sav) defnolunduğundan, gece yarısı kürek sesleri duyarak haberdar olduk...
"O gün gökyüzünün ufukları bozardı...
Gün ortasında, gününü ziyası köreldi...
Evvel zamanların ve sonraki vakitlerin, kainatı karardı...
Peygamberin vefatından sonra dünya, Hüzün ve kederrden bir kum yığınına döndü...
Artık şimfdi; Doğuların ve Batıların bütün şehirleri ona ağlasın!
Mudar ve Yemen'in büyün kabileleri matem tutsun..."
Fatıma'nın cümle şairlere, en latif beyitlerini unutturacak avazı:
"Üzerime öyle musibetler döküldü ki;
Bu elemler, gündüzlerin üzerine dökülseydi,
Nurlu gündüzler, simsiyah geceye kesilirdi..."
Eziyet günlerinde kadınların direnci ve sabrı, erkeklerinkini tamamlar ve kuşatır vaziyettedir. Daha .ok ileri hamle ve tebliğcilik noktasında atak olan erkek karakterine karşın, kadınlar; savunmanın ve direncin mimarı gibidirler, bu dönemde.
Zorlu ve çetin şartlarıyla müşriklerin rahmeti silinmiş, nehirleri tükenmiş gönüllere benzeyen çorak haliyle çöl; yepyeni bir can suyuyla tanışıyordu: İslam... Ve kutlu öğretinin can suyu olarak Sevgili Peygamberimiz (sav)... Ve onun nehir tabiatlı kızı: Fatıma!
Boykotta Sınananlar:
O; bağlayan, dokuyan, örgüleyen kişidir.
Tarih boyunca imanın bu pozitif dönüştürme gücü, adeta mucizevi bir sonuç doğurarak; mü'minlerin "ümmet" bilincini yapılandırmıştır.
Anneye Veda:
Fatıma'nın yüreğinde de işte böylei iğ asılı. Annesi Hatice'den miras aldığı meslek bu; eksiği gediği bununla örüp bağlayacak... İğ; onu her yenş kullanan kızın yüreğinde ustalıkla biraz daha geliştiriyor kendini. Dikkatle bak avucunda parlayan Öğretiye, o asırlasın çinden ışıltıısı hiç sönmeden taşındı senin avuçlarına...
Kadın; örten, saran, merhametli olan, bağrına basan ve kollayan olmalıydı, öyleydi Hatice anne de... Örttü Efendimizi (sav)...
Son dinini ilk vahyini, ilk tanıyan ve destekleyen kişi bir kadındır. Bir annedir! Hz. Hatice'dir!
İnsanlar beni inkar ederken bana iman ettiği, insanlar beni yalanlarken beni doğruladığı, insanlar beni mahrum ederken o beni malına ortak ettiği ve Allah bana ondan evlat nasip ettiği başka hanımlarımdan ise evlat nasip etmediği halde, bana ondan nasıl daha hayırlısını verdi? Aişe annemiz diyor ki; "Yemin ederim ki o günden sonra Hatice'nin aleyhine konuşmadım.
Efendimiz (sav), Fatıma'ya her baktığında, onun yüzünde sevgili eşini gördü.
Kızını aziz tuttu, o odaya girdiğinde ayakta karşıladı, bir seferden döndüğünde evine ve hanımlarına uğramadan önce onun alnından öptü,hatta yanına taşındığında bile gönlü razı olmadı da Fatıma ile arasındaki duvara bir pencere açtırdı... Hattızatında açılan gönlünün penceresi oldu hep...
"Kızını Fatıma diye adlandırmamın tek sebebi, Allah'ın onu ve onu sevenleri cehennemden uzak tutacağı gerçeğidir." (Şefaat hakkına sahiptir.)
Hz. Aişe: Ben karanlık gecede Hz. Fatıma'nın yüzünün aydınlığı ile iğneye iplik geçirirdim" der.
Tebessüm, sadakadır. Kendi içinizdeki metaneti, sağduyuyu ve iç barışınızı, size bakanlara tasadduk etme imkanı doğuran bir eylemdir tebessüm.
Hz. Fatıma babasının annesi oldu.
O, babasının yanındayken bile, hayatını Taif gecelerindeki gibi, pencerelere ve yollara dikerek bağlandı Resulullah(sav)...
Hayat babasının dönüşüydü Hz. Fatıma için...
Fatıma'yı tek kelimeyle anlatmak gerekseydi: Beklemek...
İnsanın böyle zamanlarda diğer bütün acıları da abanır ya üstüne.... Hele mesela annenizi veya babanızı yeni kaybetmişseniz, elinizi kesen bıçak sadece elinizi acıtmaz, o acı, annenizin yolculuğunu da çağırarak kendi yanına, cüssesini büyütür de büyütür...
Peygamber Efendimiz (sav) Hz. Fatıma için "onun acısına asla dayanamam".
Allah'ın ilk yarattığı şey kalemdir, Rabden gelen ilk emir Oku.
Can Parçası Hz. Fatım, Sibel Eraslan, ElestYayınları
Yorum Gönder