İstanbul'da çalıştığım şirketten istifa edip Adana'ya geldim. Aslında Ankara düşünüyordum, verecekleri maaşla Ankara'da geçinmem zor olunca vazgeçtim. İstifa kararı çok ani oldu. Başka bir şirketten kabul edilmediğin müddetçe istifa etmemek en iyisi. Annemler de yaylada idi. Kardeşim Adana'da ama çalışıyor, akşamdan akşama görüyorum. Ama nasıl canım sıkılıyor anlatamam. Hatta depresyon da diyebiliriz. Lise arkadaşlarımdan birini aradım "Canım sıkılıyor" dedim. Bana da öyle oluyor evde, kızkardeşlerim de "Sen erkeksin abi normal, erkekler bütün gün evde oturmaktan sıkılır zaten." diyorlar, "Hadi ben erkeğim sana ne oluyor?" demişti. Ne bileyim çalışa çalışa fıtratı bozduk herhalde töbe töbe. 😄
Şaka bir yana çok sıkıntı çekmeme rağmen sonunda işe girmeyi başardım. Allah isteyen herkese nasip etsin. 5-6 yıl bekledim atanmak için. 3-4 sınava girdim. 2 kere dershaneye gittim. Türlü hastalıklara kaldım. Minör beni kesmedi majör depresyonun dibine vurdum. Ama şimdiki aklım olsaydı işsiz kaldığım dönemleri çalıştığım zamanlarda yapamadıklarımla değerlendirirdim. Kitap okuyarak, film izleyerek, araba sürmeyi öğrenerek, en önemlisi de ailemle muhabbet ederek geçirmek isterdim. Çünkü 9-10 yıl ayrı şehirlerde yaşadık ailemle. Depresyonu hafif atlatırdım belki de o zaman. Hiç kolay olmadı İstanbul'dan ayrılmak, işimden istifa edip arkadaşlarından ayrılmak. Keyifleri yerine getirdikten sonra hüznümle kaçırmak istemezdim.
Lakin iş arayan ve bunalıma girmek üzere olan arkadaşlar varsa diye tecrübelerimi aktarmak istedim. Özgüveniniz işe mi bağlı, yaşamdan keyif alıp almamak işe mi bağlı gerçekten!
su düşü
إرسال تعليق